بالاخره بعد از كلي، فهميدم حسم رو از اين متن چه طوري به زبون بيارم... البته آدم بايد تجربه كنه تا بتونه دركش كنه ولي مثل خالي شدن ناگهانيه.... مثل اينه كه يك دفعه زير پات خالي شه و احساس مي كني داري غرق ميشي و هيچ راهه نجاتيم وجود نداره و شايد فكر كني كه چه بهتر كه وجود نداره... اينطوري ديگه هيچ فرقي با اون نداري... يه اميد هست .... كه شايد همه چي مثل اولش بشه.... اميد..... شايد!!!