به نام خدا

احتمالا شما هم داستان "لباس جدید پادشاه"را خوانده اید.داستان از این قرار بود که چند نفر خیاط تصمیم می گیرند در ازای مقدار زیادی پول برای پادشاه طماع لباسی بدوزند که آدم های احمق از دیدنش عاجز باشند...خیاط ها شروع به کار می کنند! اما از آن جا که چنین پارچه ای حقیقتا وجود نداشته،نه پادشاه و نه هیچ یک از نزدیکانش نمی توانستند لباس را ببیند،و از ترس اینکه ممهور به مهر حماقت شوند هیچ نمی گویند و از لباس خیالی به و به چه چه کنان تعریف می کنند...

لباس که آماده می شود؛ شاه لباس خیالی را به تن می کند تا جلوی مردم به نمایش بگذارد...در میان تحسین و تمجید مردم،ناگهان کودکی به سخن می آید که :پادشاه لخت است.چرا او چیزی نپوشیده؟ و بالاخره مردم جرات می کنند و دنباله ی حرف کودک را می گیرند و...

حالا،در عصر ما،"انسانیت"حکم همان لباس را دارد.خیاط ها زیر گوش ما می خوانند که اگر تو این همه انسانیت و بشر دوستی را نمی بینی پس احمقی. و همه ما برای اینکه محکوم به حماقت نشویم، هیچ نمی گوییم که:آدم ها!وجود انسانیت میان مردم دروغی است که با گفتنش اول از همه خودمان را زیر سوال برده ایم...

کاش کودکی پیدا شود که به مردم زمانه ی من بفهماند :

مهم نیست که اسراییل است که دارد می تازد یا لبنان،یا فلسطین.

مهم مردم اند.

دیدن اشک یک فلسطینی به اندازه دیدن گریه یک اسراییلی ناراحتم می کند.

کاش کودکی پیدا شود که به مردم زمانه ی من بفهماند :

به جای اینکه فکر جنگ باشیم،کاش می توانستیم برای صلح کاری بکنیم.