گاهی وقتا آدم دلش میخواد همهی دنیاشو بده، به جاش یه *سوراخ موش* پیدا کنه و دور از همـــــــــــــــهی همــــــــــــــــــــــهی آدمای اطرافش چند روزی توی اون سوراخ قایم شه و سعی کنه یادش بره دنیا چــــــــه قدر نامرد و ابله و خودخواه و خودپرست و کوته فکر و دروغگو و بدبین و بدجنس و زیرآبزن و خودنما داره...
و بعد که اومد بیرون، یه جوری که انگار قبلش هیچوقت از هیچ آدمی بدی ندیده، یه جور که انگار اصلاً نوع انسان رو نمیشناسه، یه جور که انگار تازهواردِ تازهوارده شانسشو یه بار دیگه با آدما امتحان کنه...
شاید مجبور شه هزار بار بره تو سوراخ و برگرده و هر بار هم همون نتیجهی قبلی رو بگیره اما من میگم ارزششو داره.
ارزششو داره که آدم به بقیه آدما یه فرصت دیگه، و به خودش یه روزنهی امید دیگه بده...ارزششو داره اما به شرطی که اون *سوراخ موشه* پیدا بشه...حیف که اون سوراخ موشه پیدا نمیشه!
